Gitmişti. Epey bir vakit önce, deniz mevsimi. Güneş bütün karanlıklarımı aydınlatıyordu. Darlanmış olacak ki çekti gitti bir akşam iyot kokulu, balık masasında.
Sessiz,sedasız,kedi patisiyle gitti.
O gün ansızın geri döndü. İçime değen kıvılcımı farkettim. Vakit kaybetmeden dumanını üflemeye başladı. Boğazım tıkandı. Öksürdüm. Ciğerlerimi sökercesine öksürdüm. Ciğerlerimden sökercesine. Nafile. Hiç şüphem kalmadı. Bu oydu. Bana sormadan geldi,kapıyı açtı ki aralık kalmış geceden,istediği yere teklifsiz oturdu. Oturmakla kalmadı iyice kaykıldı,yerleşmeye niyetlendi. Gri geri geldi. İçimi daralttı.
Gitmemiş miydi yoksa? Gölgelere çekilmiş, gizlemiş, sonsuz döngü.
Gözlerime ulaşması birkaç gün sürdü,sürmedi. Papatyalar renklerini kaybetti. Kokulara dokunamadı. Gizledim. Ben de onu gizledim fark etmedi. Belki de aldırmadı. Bir an sonra sevdiklerimin yüzlerini, ellerini, kollarını sardı. Herşey tek düze bir grilikte, yıkık-dökük evlerin gölgesinde, tozlu bir otoban. İniş-çıkış yok.
Avucumu kokladım. Derin derin. Hücre çeperlerine sarılı anılardan kokular bulmaya. Eser miktarda , tek tük. Başım bulandı. Aynada gözümün bebeği bile gri. Bakamadım. Gözlerimi kapattım. Anladım. Uykuya zorluyor beni. Son amacı rüyalara sızmak...
0 yorum :