Onunla boyalar arasında tanış oldum. İçimdeki sessiz geveze gülümseyerek izlerken ,“Resim yapmak istiyorum, boyaları tutmak istiyorum” diyordu aklım. Yusuf Taktak Atölyesi’nde dört sene soyut kolajlar yaptım.
Anlatıcı lekeleri figürleştirmeye başladı, düzlemler yetmedi, figürlerim ayağa kalktı bir zaman. Küçük bir kukla ordum oldu, her biri yüz elli santim boyunda. Kerli ferli karakterlerim bana bakıyordu artık.
Bu fırsattan yararlanan sessiz sakinim, kimi zaman boş kağıtlara, kimi zaman resimlere kelimeler düşürmeye başladı. Kelimeleri görmeyi sevdim. Cümleler aramaya başladım. Cümleleri ararken Yeşim Cimcoz’u buldum. Defterlerim olmaya başladı. Altı dakika! Hayatımın önemli zaman ölçüsü. Jale Sancak geldi. Cümleleri çekiştirip uzattım, anlatıcıya izin verdim .
Şimdilerde resimler ve yazılar birbirine göz kırpıyor. Yazılar burada, resimler şurada. Birleşmek istiyorlar, çağırıyorlar.
İzliyorum…
Daha fazla bilgi için Linkedin sayfamı ziyaret edebilirsiniz.
Ayşecan Kurtay
o anlatıcının böyle dile gelmesi ne güzel:-) O anlatır biz de dinleriz o zaman:-)
YanıtlaSil:) teşekkürler . Zaman değerlidir ! İzleyeceğim.
Silsen hep anlat...
YanıtlaSilTeşekkürler mektupçum :)
Sil