Kayıp Kelime

Kulağıma hoş geldi ya “Cümle Kapısı”ndan girerim sandım hikayenin içine. Oysa bir kelime bulmam gerekiyormuş ve bulamayan adımını bile atamıyormuş. O çok özel bir kapıymış, anahtarı an’ın içinden, kalbin derininden, bazen de havanın neminden çıkıverirmiş. O bir küçük tohummuş. Bedene sarsıntı ile düşer nefesi keser yine de ses mes duyulmazmış. O sarsıntı, onu yeşertecek suyu salgılatırmış. Ve ilk su damlası ulaştımı köküne hemen dal verirmiş, kol verirmiş, boy verirmiş. Artık onu tutmaya imkan olmazmış. Kalp çarptırır, beyin bulandırır, ellerden çıkmak istermiş. Şanslıysan bu olay bereketli anlarda olurmuş. Ama şanssızsan… yutupta bünyede tutmak istermişsin kelimeleri, cümleleri.Yutmak kolay ama hücre zarlarına yerleşir de görünmez olurmuş, bul bulabilirsen, hatırla hatırlayabilirsen. Böyle derler. İki elin kanda da olsa, balda da olsa, kanla, balla yazasın! Aman derler… Bir gelse o kelime!